Na odbywającym się w ostatnią sobotę II Chrześcijańskim Kongresie Społecznym, obradujący przyjęli „Kartę Poznańską”. Dokument, przygotowany przez Narodową Radę Chrześcijańskiego Kongresu Społecznego, wyznacza główne ramy programowe opinii chrześcijańskiej w Polsce.
1. Jubileusz 1050-lecia Chrztu Polski stawia nam przed oczyma wieki, które ukształtowały ścisły związek między wiarą chrześcijańską a kulturą polską. Polski patriotyzm od początku czerpie z zasad głoszonych przez Kościół – głosiciela Prawdy i wychowawcę narodów. Katolicyzm stał się istotą polskości, czego szczególnie doświadczyliśmy w czasie pontyfikatu św. Jana Pawła II.
2. Chrzest Polski przypomina, że wiara zawsze wymagała odpowiedzialności społecznej, bo kształt społeczeństwa i jego kultury zawsze wpływały na owoce ewangelizacji. Dziś kwestia oparcia ładu społecznego na naturalnych wartościach moralnych i Ewangelii jest szczególnie istotna. Od wielu dziesięcioleci trwa wokół nas konfrontacja między wzmagającą się kontrkulturą śmierci a cywilizacją życia. Stawką są zarówno najważniejsze składniki dobra wspólnego – życie, rodzina, wychowanie, zdrowie – jak i owocność ewangelizacji. Ta konfrontacja stanowi najważniejszą płaszczyznę dzisiejszej polityki. Im bardziej jest ignorowana w głównym nurcie debaty publicznej, tym bardziej angażuje odpowiedzialność chrześcijan.
3. W czasie pierwszej pielgrzymki do niepodległej Polski św. Jan Paweł II uczył nas o Dekalogu jako najważniejszym zbiorze praw kardynalnych, które powinny fundować ład odbudowywanego państwa. Ochrona życia, respektowanie praw rodziny i zapewnienie właściwej edukacji stanowią bowiem najważniejsze składniki dobra wspólnego, a nie jedynie „wartości” czy opinie zależące od wyboru światopoglądowego. Zasady te powinny mieć rangę praw podstawowych, nienaruszalnych i nadrzędnych wobec politycznych sporów w życiu publicznym. Ze względu na tę rangę należy je zabezpieczyć konstytucyjnie (dla zapewnienia ich nadrzędności i trwałości) oraz domagać się od wszystkich sił politycznych ich poszanowania, reagowania na ich pogwałcenie jako na naruszenie samej sprawiedliwości.
4. W ciągu ostatnich lat władza lekceważyła polski dorobek prawny w zakresie ochrony życia i rodziny. Wprowadzono na rynek środki wczesnoporonne, farmaceutów zmuszono do ich udostępniania, a na koniec zniesiono jakiekolwiek ograniczenia w ich dystrybucji. Władza podjęła kroki w celu promocji pozaustrojowych poczęć in vitro, ignorując zupełnie wszelkie prawne przepisy chroniące życie dziecka poczętego. Rząd podjął współpracę z organizacjami politycznego ruchu homoseksualnego, zgadzając się nawet na promocję ich poglądów w szkołach. Dziś obowiązkiem władz Rzeczypospolitej jest przywrócić ład prawny i moralny we wszystkich tych dziedzinach.
5. Najpoważniejszym wyzwaniem dla przyszłości Ojczyzny jest załamanie demograficzne i wymieranie naszego narodu. Rzeczpospolita musi być solidarna z rodzinami wychowującymi dzieci i wierna zasadom etycznym, na których opiera się życie rodzinne. Finansowe wsparcie rodzin przez państwo jest sprawiedliwą odpowiedzią na ogromne obciążenia fiskalne (ściągane za pomocą podatków pośrednich), związane z wychowaniem dzieci. Polityka solidarności wobec rodzin wychowujących dzieci musi być rozszerzana i kontynuowana. Dopiero osiągnięcie progu pół miliona urodzeń dzieci rocznie otworzy nadzieję na przełamanie katastrofy demograficznej. Walcząc o przełamanie kryzysu rodziny, Rzeczpospolita ma również obowiązek przeciwstawić się wszelkim formom zorganizowanej demoralizacji.
6. Polityka gospodarcza Rzeczypospolitej powinna wspierać wolną przedsiębiorczość w celu zagwarantowania najszerszych możliwości zatrudnienia i dostatku polskich rodzin, w zgodzie z zasadami społecznego nauczania Kościoła. Powinna zmierzać do upowszechnienia własności, które tworzy najlepsze warunki dla inwestowania i zakładania przedsiębiorstw, dla uczciwej konkurencji, dla oszczędności, realizowanej w rodzinie solidarności pokoleń oraz sprawiedliwego rozkładu obciążeń i możliwości. Szczególne znaczenie społeczne i gospodarcze ma wspieranie polskiego rolnictwa, wyróżniającego nas pozytywnie na tle pozostałych krajów Europy. Rolnictwo musi być traktowane jako wartość, a nie jako balast naszego rozwoju.
7. Współpraca państw Europy jest obiektywnym dobrem geopolitycznym. Jej fundamentem jest naturalna wspólnota losu naszych narodów, zawierająca pamięć wieków wspólnie wyznawanej wiary i życia w instytucjach społecznych wyrosłych ze wspólnej cywilizacji. Europa jednak wymaga zasadniczych zmian, o czym ostatnio wielokrotnie mówił Ojciec Święty. Solidarność europejska powinna być oparciem dla niepodległości państw Europy, szczególnie dla tych, które ją odzyskały po upadku dominacji sowieckiej w Europie środkowej. Proces zapoczątkowany załamaniem komunizmu należy dokończyć, wzmacniając niepodległość i odbudowę życia społecznego narodów wschodniej Europy. Polska – wierna swej historycznej roli – powinna wspólnie z innymi państwami tej części Europy aktywnie wspierać środowiska dążące do obudowy ich państw w oparciu o zasady cywilizacji chrześcijańskiej.
8. Instytucje Unii Europejskiej są dziś jednym z czynników powodujących destrukcję naturalnego ładu w Polsce. Dzieje się tak ze względu na nastawienie środowisk w Unii dominujących, ale również ze względu na ogólny konformizm współczesnej polityki. Uznanie za prawo Unii, z poparciem głównych sił politycznych w Polsce, „zwalczania wszelkiej dyskryminacji ze względu na orientację seksualną” było aktem nieodpowiedzialności moralnej, narodowej, a także europejskiej. Niemniej jednak obowiązkiem wszystkich władz Rzeczypospolitej pozostaje prezentowanie na forum Unii Europejskiej stanowiska Rzeczypospolitej, zawartego w Uchwale Sejmu z 11 kwietnia 2003, która jednoznacznie „stwierdza, że polskie prawodawstwo w zakresie moralnego ładu życia społecznego, godności rodziny, małżeństwa i wychowania oraz ochrony życia nie podlega żadnym ograniczeniom w drodze regulacji międzynarodowych”. Szczególnym zadaniem Państwa Polskiego jest udzielanie wsparcia wszystkim tym środowiskom, które – zwłaszcza w krajach zachodnich – przeciwstawiają się kontrkulturze śmierci. Polska powinna aktywnie kształtować opinię chrześcijańską w Europie.
9. Istotnym czynnikiem powodującym kryzys Europy jest dziś również polityka tzw. wielokulturowości, prowadząca faktycznie do rozpadu wielkich całości duchowo-społecznych, jakimi w ciągu wieków stały się chrześcijańskie narody Europy. Najbardziej dramatycznym przejawem tego zjawiska jest postępująca islamizacja wielu krajów Europy zachodniej. Polityka oparta na zasadach chrześcijańskich musi godzić otwartość na społeczności i ludzi, którzy przybywając do Europy chcą „z wdzięcznością szanować dziedzictwo materialne i duchowe kraju przyjmującego” (Katechizm św. Jana Pawła II, art. 2241), z odpowiedzialnością nakazującą uniknąć skutków masowej, niekontrolowanej imigracji.
10. Opinię katolicką ożywiać i kształtować musi nauczanie Kościoła, oświecające i wspierające życie chrześcijańskie we wszystkich jego przejawach rodzinnych, społecznych i obywatelskich. Do istoty cywilizacji chrześcijańskiej należy również solidarna współpraca państwa i Kościoła, które są wspólnotami łączącymi w większości tych samych ludzi, ich nadzieje i uczucia, przekonania moralne i odpowiedzialność. Naturalnym stanem tych dwóch wspólnot, „zdanych na siebie, i to zdanych na podobieństwo związku ciała z duszą” (abp Stanisław Gądecki), jest ich przyjazna unia.
11. Opinia chrześcijańska powołana jest do solidarnego współkształtowania rozwoju naszego kraju. Musi zachować podmiotowość, wewnętrzną samodzielność i świadomość zasadniczego znaczenia spraw, za które odpowiada. Powinna wskazywać pola odpowiedzialności państwa i oceniać jego działania z tej perspektywy. Przede wszystkim jednak musi być aktywna i solidarna, świadoma swej szczególnej odpowiedzialności za przyszłość Polski.
12. Praca na rzecz cywilizacji życia i praw rodziny, stanowiących naturalne fundamenty cywilizacji chrześcijańskiej, powinna łączyć wszystkich chrześcijan i wspierających te zasady ludzi dobrej woli. Powinna wyrażać i kształtować solidarność narodową, poczucie dobra wspólnego, więzy przyjaźni wzmacniające wspólnotę naszego życia narodowego.
W obecnym roku jubileuszowym 1050-lecia Polski chrześcijańskiej odnawiamy pamięć naszego dziedzictwa oraz ponawiamy nasze zobowiązanie do jego obrony i rozwoju.
Niech Bóg błogosławi Polskę!
